Weer eens wat anders......

Vandaag mag ik het verslag eens schrijven. Waarom zal langzaam duidelijk worden.
Het is in de ochtend prachtig weer. Danique wil wel eens meelopen naar de supermarkt.  Het is een loopje van 20 minuten heen en weer terug. Onderweg zien we een echt klein krottenwijkje, Danique begrijpt niet dat je in deze huisjes kan wonen (zie foto 1). Als we zijn aangekomen kiezen we allebei om iets af te koelen,  Danique een ijsje ik een flesje water. Daarna snel naar ons huisje en het zwembad in! Noah wil elke dag zijn zandkasteel verbeteren, dus we gaan weer aan het werk (zie foto 2). Joyce gaat met Danique kanoën en na wat oefenen gaat danique alleen. Wij gaan aan het einde van de morgen nog even snorkelen en dan beginnen de wolken zich te verzamelen en dan komen er meer en meer donkere wolken. Het begint te regenen en dat houdt niet op. Lekker een middagje filmpjes kijken en spelletjes spelen.

Tijdens het avondeten van heeft Joyce geen trek, dus bestellen we een pizza en voor mij een groene Curry  (spicy daar is de kok erg blij mee). Danique, Noah en ik spelen nog een paar spelletjes toepen. Ik zeg altijd maar zo jong geleerd is oud gedaan. Maar het gokken en bluffen zit er nog niet zo goed in.

's Nachts zegt Joyce dat ze wat hoofpijn heeft en zich niet lekker voelt. Ik hoor het wel maar sla het niet echt op. In de ochtend zet ze haar wekker om de handbalwedstrijd te kijken en als ik wakker word ligt Danique naast me. Die is elke dag als eerste wakker en vertelt mij dat mama lekker bij Noah is gaan liggen om nog even door te slapen. Om 10 uur vind ik het wel wat en ga douchen om naar de winkel te gaan samen met Danique. Joyce heeft op dat moment koorts en barstende hoofdpijn. Bij terugkomst het Joyce nog steeds 38,9 graden koorts en wil Joyce dat ik regel dat we naar het ziekenhuis gaan. Helaas is er natuurlijk niemand op het ressort die nu Engels kan praten. We wachten het een half uur af en hopen dat de eigenaresse komt, maar helaas. Ik ga samen met Danique naar het lokale koffiehuis. De mevrouw dat kan geen Engels maar belt een vriendin. De vriendin is er binnen een minuut en regelt binnen no time een ambulance. Wij met z'n allen en de vriendelijke vrouw in de ambulance naar het ziekenhuis van Samui. Daar aangekomen gaan we naar de eerste hulp. Wat een aftandse zooi zeg,  maar allemaal vriendelijke mensen. Ik mag met het paspoort dingen gaan regelen, maar begrijp er werkelijk waar niks van. Bij terugkomst wordt Joyce gecontroleerd door een jongen, die voor Thaise begrippen best aardig Engels spreekt,  en die komt gelukkig tot de conclusie dat haar darmen en infectie hebben opgelopen en misschien in combinatie met de warmte geleid hebben tot de hoofdpijn. Ik mag wat medicijnen kopen voor 79 Bath en de onkosten voor de dokter en denk ook voor de ambulance 400 Bath. Joyce mag weer naar huis gelukkig wat vooral Noah erg fijn vindt. Danique was echt heel lief voor haar moeder, wat een zorgzaam typetje zeg. We krijgen door de vrouw die mee was zelfs nog een ritje terug met de ambulance nu alleen zonder sirenes. In de middag ligt Joyce op bed en zakt haar koorts langzaam, haar hoofdpijn niet echt. Pas tijdens het eten komt ze haar bed uit een is de hoofdpijn wat gezakt. Elke vakantie is er toch wel een ziekenhuis bezoekje voor ons, dus nu kunnen we Thailand ook van ons lijstje wegstrepen!
We toepen nog wat een zijn blij dat het met mama eigenlijk iets beter gaat. Nu tijdens het schrijven liggen ze alledrie te slapen en koorts bijna helemaal weg. Hopelijk doet ons een na laatste nachtje wonderen...